zaterdag 20 december 2014

La vie en rosé


Het is de vrijdag van de eindejaarsborrel. We hebben keihard gewerkt en zijn toe aan wat extra dagen vrij. Leve de kerst! Eindelijk wat meer tijd voor de kinderen en het gezin. Lekker knus samen zijn met de kaarsen aan. Om half vijf stoppen we al met werken. De computers gaan uit en iedereen begeeft zich naar de kantine. Bij de ingang word ik welkom geheten door een knappe kerel van de catering die een dienblad vol champagne vast houdt. Na enkele minuten begint de baas met zijn speech waarbij we eindigen met een toost op een geslaagd jaar. Proost! Na het harde werken van de afgelopen maanden is iedereen nu nogal uitgelaten. Het is dan ook onverwachts gezellig, voor een werk-borrel dan. Ik probeer Teun een berichtje te sturen om hem te vragen of hij de kinderen een keertje van de buitenschoolse opvang kan halen. Ondertussen pak ik nog een rosétje aan van mijn knappe cateringvriend. Hij heeft feilloos in de gaten dat hij bij ons groepje collega’s in de buurt moet blijven. Ik ga naar het toilet en merk dat de glazen wijn me toch wel naar het hoofd zijn gestegen. Niet handig! Als dat opvalt wordt er zeker over geluld. Op mijn mobieltje zie ik dat Teun nog niet heeft gereageerd. Die heeft zelf ook borrel op zijn werk en gaat er natuurlijk weer vanuit dat ik de kinderen regel. Nog één glaasje en dan ga ik mijn lieverdjes zelf wel ophalen. Inmiddels komen ze met borrelhapjes langs die ik per drie van het dienblad gris. Met wat voedsel in mijn maag voel ik me vast minder duizelig.

Een leuk gesprek en twee rosétjes later, begeef ik me richting auto. Maar waar zijn toch die verdomde autosleutels? Ik kiep mijn tas ondersteboven en ga op mijn knieën zitten om mijn sleutels te zoeken en de rest weer in mijn tas te proppen. Mijn baas loopt langs en vraagt me of alles wel oké is. Ik besef me dat ik niet erg professioneel overkom al op de grond zittende terwijl ik mijn lipstick, kauwgom en tampons bij elkaar graai. Ondertussen heb ik wel mijn sleutels gevonden! Dan dient het volgende probleem zich aan. Waar heb ik mijn auto geparkeerd? Ik ga midden op de parkeerplaats staan en hou mijn sleutel in de lucht terwijl ik op ontgrendelen klik. Een paar auto’s verder zie ik de alarmlichten knipperen. Gevonden! Fijn die technologie.

De buitenschoolse opvang is gelukkig bij ons in de straat. Pfff, het is inmiddels al behoorlijk laat zie ik op mijn gouden Breitling. Ik duw het gaspedaal verder in en haast me naar “De Rakkertjes”. Aangekomen bij de opvang krijg ik een afkeurende blik van de leidster. Max en Mirre hebben hun pyjama al aangekregen. De leidster vertelt me dat ze erg moe zijn en ook honger hebben. Zij heeft ze net nog een banaan gegeven om de eerste trek te stillen. Ja, eh druk op het werk, vergadering liep uit, .. stamel ik. Inmiddels staat Max boos kijkend naast me en hangt Mirre huilend aan mijn been. Ik til haar op en loop met mijn twee kinderen naar de auto. “Max, jij kunt jezelf wel vast maken”, spreek ik hem liefdevol toe. Max loopt vermoeid naar de andere kant en klimt in de auto. Ondertussen til ik Mirre in haar stoeltje. Op het moment dat ik haar gordel vastklik, kijk ik haar aan. De grond lijkt onder mijn voeten te verdwijnen. Dit is Mirre niet… maar een blond jochie met wat langer haar. Ik was er vanuit gegaan dat het kind, dat zich aan mijn been klampte, het mijne was. Gauw maak ik hem los en til ik hem uit de auto. Waarom roept dat joch ook niet om zijn moeder. Raar kind! De leidster komt aangerend met Mirre. Ik durf haar niet aan te kijken en met een verhitte wangen pak ik Mirre van haar aan.

Thuisgekomen maak ik gauw wat te eten klaar. Teun is nog nergens te bekennen. De kinderen hebben rode wangen van de slaap en zelf sta ik te draaien op mijn benen. Na het eten breng ik de kleintjes naar bed en plof op de bank. Ik zie nog net het begin van het acht uur journaal en val dan in slaap.

De volgende dag is het gelukkig zaterdag. Rustig aan dus en lekker geen wekker. Die middag hebben we een kerstborrel bij mijn schoonfamilie. Teun heb ik niet durven vertellen hoe de dag ervoor is verlopen. Mijn hoofd bonkt nog na en ik ben misselijk. Maandag na kerst moet ik me weer vertonen bij de naschoolse opvang en bij mijn baas. Gelukkig zit er een weekje tussen en zijn ze het dan misschien vergeten. Binnen bij mijn schoonouders is het een gezellige boel. Mijn schoonvader vraagt me wat ik wil drinken. Hij heeft speciaal voor mij een goede rosé in huis gehaald. 'Rosé bevalt me niet zo goed meer', bedank ik vriendelijk. "Doe mij maar een droge witte."

Jan

zondag 7 december 2014

Het gelijk op het schoolplein



Soms sta ik er wel eens wat langer. Op het schoolplein. En ik ken ze allemaal. De moeder van Dirk-Jan. De mama van Deveney. De papa van Mohamed en de stiefpapa van Dilano. Anders dan in het Gooi, heb je hier in een Brabants dorp op de basisschool een afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Waar je in het Gooi in de file staat voor het schoolplein, iedereen met de auto, komen hier als de schoolbel gaat kinderen, ouders, steppend, mountainbikend, bakfietsend, lopend of skeelerend aangesneld.

De meeste mama's, als er al een tweede auto is, rijden keurig in een mini Daihatsu, fiat pinda of een ander boodschappenautootje. In ieder geval een stuk bescheidener dan de leasebak of de bestelbus van den kostwinner. Verder zijn kindjes, in alle schakeringen tussen  blond en zwart aanwezig. Dit in tegenstelling tot het enkele excuus Chineesje dat je doorgaans in Blaricum tegenkomt.

De discussies zijn navenant. We hebben het niet over arrivage van de nieuwe wintercollectie in de PC, hoeveel alimentatie je hebt binnengesleept, of over een stiekeme vunzige SOA die in bepaalde wijken heerst. Er zijn hier rangen en standen. Voor de duidelijkheid ingedeeld op basis van de voornaam van je kind.. Deveney,  Kimberley, Latoya, Dilano, zeg Engels of ander buitenlands ver weg, is hier een categorie. Dan oud Nederlandsch: Brechtje, Dirk Jan, Pieter, andere hoek. Hip heeft een paar subculturen: Sam, Max, Sem, Jip, Moos: de Esprit Mama's. Lara, Mees, Senne en Pibbe. De H&M Mama's. Er is ook nog een kleine groep überhip, maar überhip is in de randstad gedeeltelijk al weer uit. Want Storm, Wolf, en Zilver zijn hier Early Adapters, te Oud-Zuid in het bejaardentehuis zitten er al die zo heten.

Sommigen trekken zich niks aan van de ranking en ouwehoeren met iedereen. De mama van Fatima kent werkelijk het hele dorp. Ook ik doe niet mee met de verstandshuwelijken die nu al gesloten zijn. Mijn kinderen spelen met wie ze aardig vinden. Punt. Het zou wel handig zijn als ze met de kinderen van mijn vriendinnen spelen, om 5 uur ophalen van een play date is toch een vijf die in de klok zit nietwaar, maar het matcht niet altijd en ik dwing het niet af. En daarom ken ik inmiddels nogal wat moeders en vaders. De gesprekken op het schoolplein gaan over kinderen, en moeders die je wel kent maar die op een ander hoekje staan. En over de juffen. Meestal praten wij over de juffen.

'Juf Marjolein is een moordwijf' hoor ik een moeder opgelucht zeggen. Dat is niet waar hoor, juf Marjolein is een kutwijf. En als je niet oppast heb je ruzie met juf Marjolein. Ze is duidelijk,  resoluut en intens gemeen. Elke ochtend lijkt er wel een onnozele hals te zijn die het probeert: 'Ons Mette zit niet lekker in haar vel', Joost heeft oorontsteking en hoort momenteel niks nie, Willemijn blijkt toch een kleurstofallergie te hebben en gooit momenteel haar kont tegen de krib en.."GOED!!" bitst juf Marjolein, 'we kijken wel hoe het gaat! En als u me nu wilt excuseren, ik ga met mijn les beginnen. En ze klapt streng in haar handen. De kinderen reageren onmiddellijk. Stellen zich op in rijen van twee, en marcheren de klas binnen. Juf Marjolein takes no shit. Alleen als je uiterst vriendelijk en zeer nederig de homeopathische slangengifkorrels tegen de overgevoeligheid voor zaden en noten  afgeeft kan het zijn, als ze een goede dag heeft, dat ze die ook toedient. Maar dan moet je het wel héél vriendelijk vragen. En dingen in de week gezet hebben met haar verjaardag. Bonbons, muffins, bioscoopbonnen, dat soort werk. En je bent altijd opgelucht als juf Marjolein weer goed op je is.

Juffrouw Cecile echter, moet zich 's ochtends door de moedermenigte heen wurmen, ze hoort lijdzaam alle discalculie- huisstofmijtallergie- en andere needs voor VIP behandelingen van 't jong aan. Juf Cecile is vers van de Pabo en dead meat in de handen van de moedermaffia. Luisteren zul je, het gaat hier over mijn kind!!!! Relativeren doe je maar thuis, op het schoolplein gaat het over het genetisch topmateriaal. Dwars door alle rangen en standen heen, dat dan weer wel.

Jan noemt me een kameleon, ik waai met alle winden mee want ik ken de moeder van Dilano, de papa van Dave en de stiefmoeder van Britt. En na 5 minuten gebabbel begin ik ook de neiging te krijgen streng in mijn handen te klappen. Want de test op ADD van Peggy is de vierde op rij, en die chronische verkoudheid van Peter houdt ook maar niet op. Toch moet je er naar luisteren. Ik moet ze eigenlijk wel gelijk geven: juf Marjolein is een tof moordwijf.

Eddy

zaterdag 29 november 2014

Treehugger



Mijn vriendin Sylvia is een beetje apart. Een beetje veel zelfs. Ze is een heks en zo noemt ze zichzelf dus ook. Ze leest boeken over hekserij en andere natuurreligies. Thuis brandt ze wierook en praat ze met geesten. Dat vindt ze heel normaal. Overal hangen dromenvangers en staan boeddha-beeldjes. Uiteraard is ze gek op katten en heeft ze er daar vier van rondlopen. Saai is ze dus allerminst! Regelmatig sluit ze zichzelf op in haar tuinhuisje dat ze heeft ingericht als creatief heksenkantoor. Zij is de tegenpool van alle gemene, boze heksen in sprookjes en films en DE reden dat mijn kinderen nooit bang zijn. Want wij hebben altijd Syl nog, de goede heks! Ons kan niks overkomen.

De eerste keer dat Syl kennis maakte met vrienden en familie was op mijn verjaardag jaren geleden. Toen iedereen al wat glazen bubbels achter de kiezen had, ging de bel. Mijn schoonmoeder liep naar de voordeur. Wat een ge-wel-di-ge timing! Uitgerekend mijn schoonmonster! Ze deed de deur open en stond als aan de grond genageld. Daar stond Syl, in een zwarte cape met enorme capuchon. Haar gezicht in schaduw gehuld en haar langer donkere haar over haar schouders golvend. Ze leek zo weggelopen uit een Harry Potter film. Syl houdt wel van een beetje choqueren en dat was haar met dit groots entree goed geluk. De plotselinge stilte en geschrokken gezichten waren het beste cadeau van dat jaar. Hilarisch vond ik het! Ze had ook nog wat voor me meegenomen. Een ouderwetse takkenbezem. Ik heb hem nog steeds.

Eddy vindt haar doodeng maar ziet er de humor wel van in. Naast onze chique Gooische vrinden en onze nieuwe Brabantse vriendengroep, vind ik Syl een welkome afwisseling. Een tijdje geleden zijn Eddy en ik met Syl op stap geweest. Toen we midden in de nacht, een tikje tipsy, richting huis gingen, viel Syl een enorme boom op. “Heb je weleens de energie van een boom gevoeld?”, vroeg ze. “Ikke niet, dus kom maar op!”, lalde ik. We hebben toen samen de boom geknuffeld. “Voel je hoe we verbonden zijn met de kosmos?!”, riep Syl, terwijl ze de oude eik innig omhelsde. “Ik voel die cosmo’s enorm!”, gilde ik terug. Eddy, mijn oudere en vooral wijzere zus, bleef op een afstandje staan kijken en vierde met een sjekkie dat ze gestopt was met roken. Ze heeft gelukkig geen foto van ons op Facebook gezet.

Toen ik laatst met de hond door het bos liep, heb ik het nog een keer geprobeerd. In mijn nieuw winterjas met bijpassend mutsje (want zelfs in het bos kun je een lady zijn) heb ik een boom ‘ge-hugd’. Benieuwd of ik nou echt wat zou voelen. Helaas ben ik daar nog niet achter gekomen. Ik werd namelijk aangesproken door bezorgde wandelaars die zich afvroegen of ik uit een instelling ontsnapt was. Ik zei dat ik elk moment kon worden opgehaald door het taxibusje en ben met het schaamrood op mijn wangen afgedropen.

Vandaag gaan Eddy en ik een kerstboom uitzoeken bij de kweker. Er komt dan een kaartje met onze naam aan te hangen en zo zijn we verzekerd van een prachtige boom die we, daags na Sinterklaas, onze huiskamer in sleep. Wat Eddy kiest, weet ik niet maar ik neem er één MET kluit. Dan kan ik hem dit voorjaar met bedanken voor de fijne kerst. Met een enorme knuffel.

Jan

zondag 16 november 2014

Afknapper



In deze moderne tijden moet je er voor zorgen dat je er altijd trendy en verzorgd bij loopt. Naarmate je ouder wordt, wordt het steeds lastiger hip te blijven. Voor je het weet ben je zo onsexy dat je de mensen om je heen rillingen bezorgt. Dat geldt natuurlijk niet voor mij. Ik ben pas eind dertig en nog goddelijk! Afgezien van een paar ‘Bridget Jones-achtige’ tekortkomingen kan ik er nog best mee door.

Mijn leidinggevende, een niet onaantrekkelijke man van in de 50 heeft bijvoorbeeld voorgoed afgedaan. In eerste instantie was hij nagenoeg perfect. Een mooi pak, vlot kapsel en een ‘George Cloony-like’ charme. Het ging hem voor de wind! Een sexy scheef glimlachje als hij je wat vroeg en hij kreeg alles voor elkaar. Vooral bij de dames op de werkvloer welteverstaan. Tot dat ene verschrikkelijke moment waarop het helemaal fout ging. “George’ zat de wekelijkse vergadering voor. Nadat ik me met wat ellebogenwerk voorbij twee vrouwelijke collega's had geworsteld, ging ik naast hem zitten. Zijn nieuwe luchtje rook heerlijk! Vast iets duurs van een Frans merk. Een stuk lekkerder dan de 'Old Spice' van mijn man Teun! Met Kerst moest ik die maar eens upgraden. 'George' stak van wal. Na enkele minuten leek hij zich te verslikken. Ik herkende duidelijk het geluid van een onderdrukte binnensmondse boer. Ach ja, dat kan de beste overkomen en hij had het netjes verdoezeld. Maar toen vulde de kleine vergaderruimte zich met de onmiskenbare geur van een frikandel speciaal. De geur kroop in mijn neus en het werd nauwelijks mogelijk mijn kokhalzen te onderdrukken. Het kostte me alle moeite van de wereld mijn gezicht in de plooi te houden. Wat smerig! Van Hollywood naar Maaskantje binnen een paar seconden. Mijn dagdromen zouden voortaan 'dagmerries' zijn. Eeuwig zonde!

Een paar dagen geleden gingen Eddy en ik samen op pad. Wij zijn echt een super shopping team! We weten precies wat de ander leuk vindt en zeiken openlijk af wat we niks vinden zonder daar enige vorm van doekjes om te winden. Lekker duidelijk! Dat laatste was ook nu weer noodzakelijk. Duidelijkheid.
Eddy hoort nu bij de 50+ club en al eerder moest ik daarom een reddingsactie inzetten. Het ging toen om een broek die ze wilde kopen. We waren aan het winkelen toen  Eddy een fijne broek van het model ‘knoop- en ritsloos hijsen’ zag. Veel stretch en lekker comfortabel. Groot alarm dus! MEGA AFKNAPPER! Onder enige dwang en met de belofte van een borrel bij de koffie kon ik haar meevoeren.

Nu gebeurde het volgende drama. Eddy zei zonder blikken of blozen dat ze nog even naar de ANWB winkel wilde voor een stormparaplu. Pardon? Dat kan dus echt niet. Blijkbaar gaan vanaf je 50ste je ‘not-cool’ alarmbellen niet meer af. Ik heb haar uitgelegd dat je beter af bent met een flutparaplu met panterprint dan met een stormexemplaar. Je moet aan je imago blijven denken. Voor je het weet loop je met je man in hetzelfde windjack over het strand en is uit de verte niet te zien wie de man is en wie de vrouw. Echt een ‘worst-case’ scenario!

Gelukkig hebben we deze afknappers weten te voorkomen en konden we met een gerust hart gezellig op pad. We waren net op tijd voor de bus. Huishoudbeurs, here we come!!

Jan


woensdag 12 november 2014

De eetlust van Nietzel


Mijn jongste heeft al vanaf minuut één dat hij er was stevige trek. Zoals jullie allemaal weten daalt in de eerste twee weken het geboortegewicht. En daarna stijgt het weer. De consultatiemafia, de verloskundige en natuurlijk mama zelf, houden dit nauwlettend in de gaten. Dat gewicht klimt dan namelijk gram na gram naar het startgegeven, om daarna, rondom een lichtgroen gemiddelde te golven. Maar Nietzel niet, Nietzel had daar geen last van.

Ik had een waarachtig borstvoedingsdrama achter de rug met dochter Nelleke. Daar was zelfs een lactatiedeskundige aan te pas gekomen. Kloven, zalfjes, tepelhoedjes, en zelfs een melkmachine voor twee tieten tegelijk, hadden mijn kraamtijd en zwangerschapsverlof finaal verknald. Ik zat in een strak melkschema, liep voortdurend krom van de pijn vanwege dreigende borstontstekingen, en mijn dochter heeft wekenlang gebruld van de honger. Dom hert als ik was had ik me door de consultatiewitches laten wijsmaken dat ik 'niet mocht opgeven', en, 'dat het een kwestie van doorzetten' was. En op zich hadden ze gelijk. Maar oh wat was ik blij met Jan die op een gegeven moment zei: 'ik loop nu naar de keuken en ik ga een fles maken voor die kleine. Dat kind kijkt scheel van de honger, en ik ga haar eten geven. Kolf jij maar een end weg Clara, ze gaat gewoon aan de poedermelk. Nu!'

Afijn op een gegeven moment liep het allemaal gewoon, maar ik had me voorgenomen, dit geëmmer...nooit meer. Toen Nietzel werd geboren, en vlak daarna werd aangelegd, hoorde je een luid en duidelijk 'Klonk!'. Nietzel had de melkkraan te pakken, hapte, dronk en liet nooit meer los. Hij groeide als kool, bleef bijna permanent aangekoppeld en is nooit ook maar één micromilligram afgevallen.

Zo is het gebleven met Nietzel. Alles vindt en vond hij lekker. Een mollig wollig peutertje met zo'n lekker buikje. Met Nietzel geen onderhandelingen over een aantal happen, of 'als je nu niet eet geen toetje!'. Nietzel schraapt de pannen leeg, en vraagt nadat hij zijn bord heeft volgeladen: 'had er nog iemand spaghetti gewild? Hij eet alles in een rap tempo, met veel smaak, op.

Nou had ik al wat beginnende twijfel. Over zijn gewicht en ook over hoe dat dan kwam. Want het buikje begint cellulitis te vertonen. Ik grill tegenwoordig al alles. We eten met zijn allen rookvlees, kipfilet en volkorenpasta. Chocola is uit ons woordenboek verdwenen. De smaak van chips kan ik me vaag herinneren en wij zijn allemaal spelenderwijs al wat kilo's kwijt. Behalve Nietzel. Nietzel blijft ongewijzigd. Hij is echter wél de aanleiding van deze zelfkastijding. Maar...Nietzel ziet er nog steeds uit als kleine boeddha, met wangetjes om in te bijten. Het regime is inmiddels strenger, alle vormen van suiker zijn geschrapt. Stevia, Slimpie, koolhydraatvrije pasta, Becel ultralight en magere melk. Gadver. Je kan net zo goed niet eten.

Tot ik laatst even stond te kletsen met een moeder uit de buurt. Die me in geuren vertelt dat Nietzel zo lekker kan eten. 'Huh? Wanneer dan? 'Nou, als ze hier aan het voetballen zijn en ik ben aan het koken, dan komt Nietzel gezellig kletsen in de keuken. En hij proeft hij alles wat ik maak. Ik heb vaak nog wel een restje Quiche staan, of wat satésaus, bladerdeeghapjes, soep, en daar kan hij zo heerlijk van genieten. Die kutkinderen van mij lusten namelijk helemaal niks.' 'Wààààt? Bladerdeeg? 'Satésaus? Dat is drieduizend calorieën per gram! Bij een andere moeder blijkt  Nietzel om 5 uur binnen te vallen om daar een lekker frikandelletje mee te pikken, of een bordje friet. Ondertussen windt hij de keukenprinsesjes om zijn vinger met verhalen over aangebrande aardappels (waar) en aangebrand vlees (ook waar).....

En zo is het dus gekomen, dat Nietzel 's ochtends wordt gewogen. En dat mijn verhouding met Nietzel én met sommige moeders hier in de buurt wat gespannen is. Als de groeicurve me te grillig wordt krijgt hij zijn T-shirt aan met daarop de tekst
'verboden te voederen'.

Eddy


zondag 2 november 2014

Tragisch


Vreselijke beelden zijn het. Vrouwen zoals ik. Moeders zoals ik. Toch is er een groot verschil. Je ziet dat hun haren al veel te lang niet zijn gewassen. Ze lijken de hoop te hebben opgegeven op een mooiere toekomst. Tijden zoals vroeger, toen ze nog dromen hadden, mooiere kleding en de wereld aan hun voeten lag. Daar is nu geen tijd voor. Hun kinderen zijn de voornaamste zorg en elke dag de onvermijdelijke vraag: “Wat zullen we eten?” Inmiddels zouden deze beelden me niet meer moeten choqueren maar het went nooit…

Kinderen lopen rond in vale hemdjes, hun haren tegen hun hoofdjes geplakt van het zweet. In de verte loopt een vrouw in een oude trui. Ik mag misschien al blij zijn dat ze íets heeft gevonden om aan te trekken. Overal is lawaai en gillen kinderen. Een paar jongens maken ruzie om een paar blokken. Zo triest om te zien. Er loopt een klein meisje te huilen. De tranen stromen over haar gezicht, ze heeft snottebellen en roept om haar moeder. Het is al zó gewoon geworden. Niemand kijkt meer op. Het meisje loopt snikkend door.

Gelukkig lopen er ook mensen rond die helpen. Mannen en vrouwen die ervoor hebben gekozen op zo’n vreselijke plek te staan. Elke dag weer. Bewonderenswaardig vind ik het. Ze zijn te herkennen aan hun gele shirts met logo. Continu worden ze aangeklampt met vragen. Regelmatig weten ze ruzie te voorkomen en geduldig staan ze de rijen vragende mensen te woord. Iedereen wilt weten waar hij aan toe is. Als er dan eindelijk eten is, stormen ze erop af. Ze lijken uitgehongerd. Geen kruimeltje blijft liggen, maar het is nooit genoeg.

Je krijgt nu vast een beeld voor ogen. Verdriet zoals we dat elke dag op het journaal zien. Mensen met nietsziende ogen die op de automatische piloot proberen te overleven. Een beeld van een vluchtelingenkamp vol ellende. Maar wat hierboven staat beschreven gaat niet over een land ver weg. Niet over een land vol mensen in oorlog, getroffen door ziekte of honger. Het gaat over ergens dichtbij.  Ik was er ook, want net als zij, doe ik ook alles voor mijn kind. Maar NOOIT ga ik nog naar een indoorspeeltuin!!


Jan

donderdag 30 oktober 2014

Brugstress


Ook dit jaar heb ik weer een brugpieper in mijn gezin. Ze gaat zwaar gebukt onder het gewicht van haar Eastpack (€85,=). Dacht ik nog dat ik de grootste maat moest nemen omdat er op een gegeven moment een laptop in zou moeten passen. Nou, als ik voor die extra computer de aanvullende hypotheek rond ga maken, moet ik er even aan denken de nóg een grotere maat Eastpack gelijk mee te financieren.

Als de weg van school naar huis zonder kleerscheuren is afgelegd, mag ze thuis op mijn laptop bekijken wat het huiswerk is. Dat wordt ook wel op school opgegeven, maarrrr 'De elektronische Leer Omgeving is leidend, ouders! Wij raden u aan, dit dagelijks te controleren!' 'Het is vooral een kwestie van goed plannen!' Ik pak de agenda erbij en zie dat het op papier nog wel meevalt. De computer echter, laat een caseload zien waarvan je spontaan een burn-out zou krijgen.

Voor deze week moeten er een grafiek en een tabel worden ingeleverd, waarin de groei van de bruine boon is vastgelegd. Naar de Bruna voor grafiek-papier. Hebben ze niet. Hema: ook niet. Bestellen via internet. De boon groeit voort: 'maak plaats, maak plaats, maak plaats!' Verder moet er voor Biologie een proefwerk worden geleerd over 20 pagina's gortdroge theorie. De methode is in oud Nederlandsch met termen als: wat is de definitie van levenloos, hoe geschiedt de groeicyclus van de groene erwt (ha, weer eens een andere peulvrucht in the spotlights) en de zogenaamde secundaire geslachtskenmerken. Gelardeerd met tekeningen van naakte vrouwen in allerlei ontwikkelingsstadia én kikkervisjes.


Dan moet er voor geschiedenis een kijkdoos worden ingeleverd. Met een groepje. Vroeger haatte ik het al: een opdracht met een groepje. Mijn dochter heeft de schoenendoos al geleverd, de Märklin boompjes van de modeltrein gezocht en gevonden, en 3 varkentjes uit de AH 'Toystory' serie grijs geverfd. Dit alles voor een, hoe oud zijn ze, kekke kijkdoos met het geinige thema ' Jagers-Verzamelaars'. De rest van het groepje heeft nog niks want ze konden niet. Wij dus ook maar de plaatjes gezocht, de doos geverfd en lego-poppetjes geritseld. Assemblage bij mij thuis, twee kunnen niet, en de andere twee zuchten dat ze niet met wonderlijm om kunnen gaan en dat ze nooit meer tijd hebben om buiten te spelen.


De laptop inmiddels, toont een stapel email van docenten met: een woordenlijst, een stappenplan en een studiemeter... Zelf even afdrukken graag! Dan nog een inlogcode, voor de instaptoets voor rekenen, (deadline donderdag), de melding dat je voor de musical volledig in het wit met zilverkleur moet verschijnen en of je je wilt opgeven voor twee verrijkingsklassen. Voor scheikundige proeven en voor zang- theater of dansles. Daarnaast zijn er nog niet genoeg mensen voor een waardige afvaardiging voor het schoolhockeytoernooi, schoolvoetbal: idem. Donderdag is er een SO, 4 pagina's Franse woordjes, en de opdracht om 20 foto's te maken en te printen voor het vak tekenen.


Voor donderdag moet het boek voor Nederlands uitgelezen worden, plus een uittreksel, mag wel van internet, uitgeprint in snelhechter meenemen. (Weer naar Bruna...) Vrijdag alleen wat maakwerk. Intussen zijn we nog bezig met de bonen en oh ja, dat boek voor Nederlands.   

 
Werkdruk...zijn het niet de mensen in het onderwijs die daar altijd over klagen? Kinderen die koud 7 weken op de middelbare school zitten, en overwegen te stoppen met sporten omdat ze geen tijd hebben. Die het eenvoudig te druk hebben om te plannen want het is dweilen met de kraan open. Die stressen over 18 pagina's printwerk terwijl de toner op is... op je twaalfde?

Heren en dames docenten, wat gij niet wilt wat u geschiedt... Kopieermachine? Even afstemmen over de opdrachten en proefwerken? Ik zie heus dat ze zich op alle fronten intellectueel ontwikkelt. Maar mijn dochter moet ook nog iets met die secundaire geslachtskenmerken...verliefd gaan worden, keten, giebelen, zich gaan afzetten tegen mij en zo. Wat ze vooral nodig heeft...is pubertijd.    

Eddy

maandag 27 oktober 2014

De komkommerkrokodil


Je zou denken dat, anno nu, de meeste moeders werken. Vrouwen zijn immers gelijk aan mannen. Toch staan op het schoolplein vooral moeders. Ook ik, nou ja, regelmatig dan toch. Ik werk veel en dus ben ik er niet altijd om mijn kinderen uit school te halen. De buitenschoolse opvang is een geweldige uitvinding en mijn kinderen gaan er met plezier naartoe.

Op woensdag werk ik niet. Dan breng en haal ik mijn schatjes zelf. Erg fijn want dan zie ik hun klasgenootjes en kan ik de juf aanschieten met vragen. Het leek me ook een geschikte gelegenheid andere moeders te leren kennen. Daar had ik me zelfs op verheugd! Vroeger waren de beste vriendinnen van mijn moeder ook moeders van mijn vriendinnetjes.

Helaas, niets blijkt minder waar… Ik word gediscrimineerd! Als je twee of drie dagen werkt, tot daaraan toe. Maar vier dagen? Dat is echt not done! Daarbij loop ik meestal op idioot hoge hakken en draag altijd make-up. Dit blijkt niet het juiste mama-uniform. Als je voor je kinderen zorgt dan moet je er ‘makkelijk’ bij lopen. Liefst in een huispak à la Roy Donders, en anders in een jeans met veel stretch en een ruime trui. Uiteraard mag deze van fleece gemaakt zijn! Op hoge hakken is het immers lastig appeltaarten bakken en vingerverven.

Als je kind jarig is komt de echte strijd boven. Elk jaar weer komen de kinderen met een brief van school waarin wordt gevraagd je kroost gezonde snacks mee te geven. Geen probleem! Ik ben vóór! Kinderen moeten gezond eten en vooral niet high van de suiker, door het schoolgebouw stuiteren. Verjaardagen zijn daar, wat mij betreft, een uitzondering op. Dan mag er wat lekkers gesnaaid worden, toch?! Gelukkig zie ik dan ook regelmatig restanten van zoete traktaties terug in de schooltassen.

Maar het clubje über-moeders denkt daar duidelijk anders over. Al jaren krijg ik afkeurende blikken als ik met zakjes snoep of waterijsjes aan kom zetten. Zelf maken ze hele sculpturen van verantwoorde snacks. Hoe groter, hoe beter. Misschien dat dit Brabanders in het bloed zit. Ze zijn hier namelijk ook dol op het bouwen van carnavalswagens. Ik denk dat dit in dezelfde categorie valt. 
Favoriet is de komkommerkrokodil. Tot mijn verbazing wordt dit woord niet eens gecorrigeerd door de spellingcontrole. Hij bestaat ECHT!

Gelukkig kijken mijn kinderen met een vies gezicht naar al deze groenten. ‘Mam, dat is toch geen traktatie?! Dat is groente! Ik mag toch wel chocolade muffins trakteren als ik jarig ben, hè?’ En of dat mag! Eddy en ik zijn door schade en schande wijs geworden. Bij het elite clubje mama’s zullen we nooit horen. We kunnen wel zorgen dat we wat meer in de gratie vallen bij de vriendjes en vriendinnetjes in de klas, zodat onze kinders overal uitgenodigd blijven worden. Want, zo werkt dat!

Dus bakken we zelf chocolade muffins. Tenminste, zo doen we het lijken… We kopen de muffins bij de lokale super, doen ze in een flinke tupperware bak met een theedoek eroverheen en op het deksel prijkt een papiertje met de woorden ‘pas op, warm!’. 

Als dat geen ultiem moedermanagement is!

Jan

zaterdag 25 oktober 2014

Genieten!


Even lekker genieten. Afgelopen week was het herfstvakantie. Erg gezellig maar nu even tijd voor elkaar, zonder de kinderen.

Voordat ik Teun kende, was ik nog nooit naar een chic restaurant geweest. Met mijn ex ging ik vooral naar kroegen en brasserieën. Misschien waren we hier blijven hangen uit gewoonte vanuit onze studententijd. Net afgestudeerd zijnde, hadden we ook niet zo veel geld. Deze kroegjes zijn nog steeds erg gezellig en ideaal als je niet zoveel tijd hebt of als je daarna nog naar de film wilt.

Zo'n chic restaurant was wel even wennen. Tenminste voor mij wel, Ik voelde me in het begin nogal 'out of place'. Wat een luxe! Obers die meteen zien als je glas leeg is en naar je tafel komen. Dat is weer eens wat anders dan door de kroeg blèren dat je nog een biertje wilt.

D'n Ouwe Struys in Breda was het eerste restaurant waar we naartoe gingen en we inmiddels regelmatig zijn geweest.

Bij binnenkomst werden we weer hartelijk ontvangen. De eigenaren zijn ook gastheer en gastvrouw en ze doen hun best zich jou te herinneren. Daardoor voel je je gewaardeerd.
Dit restaurant heeft maar 14 tafels waardoor een knusse sfeer ontstaat. Het grootste verschil met 'gewonere restaurants' is, behalve de rekening, vooral de smaak. Elke hap is een feest voor je smaakpapillen. Het is een echte traktatie jezelf die ervaring te gunnen.

Voor ons is het een avondvullend programma waarbij we de tijd nemen voor een voor- hoofd- en nagerecht. Vaak nemen we er een wijnarrangement bij. Of in mijn geval, een nipjes arrangement. Halve glazen zijn meer dan genoeg voor mij! Het is ook niet de juiste setting om beschonken op de tafel te staan dansen. Voor de zekerheid houd ik het dus maar bij iets minder alcohol.

Op zo'n avond zijn wij vaak de laatst overblijvende gasten. We vinden het heerlijk om bij te kletsen en raken gelukkig nooit uitgepraat.

Teun heeft een levensvisie waarbij hij uitgaat van het volgende: Als het kan, moet je het doen. We werken de hele week hard dus als ik vrij ben wil ik zoveel mogelijk leuke dingen doen en genieten.

Hij heeft hartstikke gelijk. Proost!

Jan

donderdag 23 oktober 2014

Inburgering les 1



Wat hier in ons dorp wordt gesproken en geschreven is het Algemeen Beschaafd Brabants. De spelling van het ABB is op zich niet strenger of ingewikkelder dan wat mensen in Den Haag of Amsterdam spreken. Er zijn echter wel wat meer regels van uitzondering te kennen. We zitten hier niet in de rimboe maar in Brabant.  Er hoeft hier dus ook geen extra subsidiegeld voor een waterput naar toe. Ook hoeven we niet geschoold, bekeerd of geïndustrialiseerd te worden. Maar, vergeleken met de Randstad en het Gooi wordt hier toch wel een soort van retrotaal gesproken. Een taal die je niet zomaar begrijpt.

Zo kan het gebeuren dat iemand wordt aangeduid met, hou je vast, CisvanMarievanMattievanZusvanChrist. Ik ga deze even stap voor stap toelichten. Kijk, het gaat hier om ene Cis. Hij is familie van vele mensen, maar zijn moeder is nu even belangrijk, die heet Marie. In Brabant heten vele vrouwen Marie, of Maria, of daar een afgeleide van want men is hier over het algemeen katholiek. En katholieke vrouwen houden veel van Maria. Omdat de helft van het dorp zo heet wil je graag de juiste Maria benoemen door de rest van de familie erbij te vermelden. Zo weet je zeker dat je de goeie hebt.

Daarnaast kun je met zekerheid zeggen dat iemand genaamd Mattie iets te maken heeft met het verwekken van een Marie. Marie zelf is weer een dochter van Zus. Gekke naam trouwens, Zus. 
Zus is die Zus met een te lange voornaam om snel te kunnen aanroepen als je met een hete pan in je handen staat en de deurbel gaat. Kortom, als je voor het overzicht de gezichten er niet bij had, zou je er knap zenuwachtig van worden.

Dit is nog maar de geschreven taal. De gesproken taal is nog ingewikkelder! Zo hebben we Spa en Sma. Dat zijn je ouders. En de afkorting van ons Ma en ons Pa. Zullie Ma en Zullie Pa, dat zijn je schoonouders. Smat, zie vorige alinea, is Mattie again, Smiley, is zijn kleindochter, genoemd naar mama's favoriete zangeres, Miley Cyrus. 
Dan hebben we Zanneke, oftewel dochter Anneke van je zoon, Zarie (lees Arie). 
Iris ook wel bekend als Siris. Hoewel we meestal gewoon Iris zeggen want dat is een Gooise trut met 'streke' oftewel kapsones.  
Nog hilarischer wordt het voor Jan en mij als we de Friese namentrend hier corrigeren met deze regel. Sjelle, Sfemke, en Snienke, het is hier doodnormaal.  

Mijn jongste zoon Nietzel en mijn dochter Nel willen weg uit Brabant, Snappen jullie het?


Eddy








Blog Op Aanvraag



Al jaren zit ik te hopen op schrijvers, columnisten en cabaretiers die onderwerpen genadeloos aan de kaak stellen. Meestal gebeurt dat helaas niet. Dit is één van de redenen waarom we zelf zijn gaan  schrijven. Heb je een issue en wil je het neergesabeld zien, of wil je iets positiefs uitlichten? Jan en ik willen het voor je bespreken in onze Blog.

Mail ons: janeddy2014@gmail.com, en we nemen contact met je op. Enne...uiteraard word je als inspirator vermeld van deze BOA..als je dat wilt.

Jan en Eddy

woensdag 22 oktober 2014

De psychologie van het matenlabel


Het beste kun je gaan shoppen in Duitsland. Gezien ze daar ruimer in de maten zitten, heb je er steevast een maat kleiner dan hier. Hoera!

Hoera? Hoera? Als je je dat afvraagt ben je of a. een vent of b. über-slank! De meeste vrouwen die ik ken worden euforisch als ze een maatje kleiner aan kunnen trekken. Het voelt hetzelfde als op een weegschaal staan die minder aangeeft dan de keer ervoor. Driewerf hoera dus!

Dit is DE reden dat ik het liefst winkel bij Steps. Behalve dat het echt mijn stijl is, vallen hun maten meestal ruim uit. Ik heb inmiddels een aantal broeken in de kast die een maat kleiner zijn dan ik meestal heb. En ja, daar word ik blij van!

Laatst past ik een trendy nep-leren jasje bij één van mijn favoriete hippe zaakjes. Ja, mooi XL dus! Die hoef ik niet! De verkoopster reageerde zwaar verbaasd. ‘Mevrouw, neemt u dit jasje nou niet vanwege de maat?!’ ‘Dat klopt ja! Het staat geweldig, maar serieus… XL?! Definitely een no-go’, bevestigde ik. ‘Dus’, vervolgde de verkoopster, ‘als ik het label eruit knip, koopt u het wel?’ ‘Tja, een beetje jammer dat ik het nou weet, maar inderdaad ja!’ Je moet er toch niet aan denken dat je, even niet oplettend, je jasje met het XL-label in zicht neerlegt? Werkelijk, ik zou door de grond gaan! De verkoopster vroeg me of meer vrouwen zo denken. Zoals je al merkt had zij duidelijk maat 36 of zo. Onwetend slank dus! Nou, mijn vriendinnen en zus Eddy wel dus vast nog veel meer. Ik weet zeker dat als er een M in staat, die XL een stuk beter verkoopt! De verkoopster ging meteen met een schaar aan de slag en verwijderde alle maten. Vervolgens schreef ze twee maten kleiner op het prijskaartje. Het zal mij benieuwen!

Afgelopen zomer was ik op zoek naar DE Nederlandse must-have, het spijkerjasje! Hoewel verboden door menig mode-goeroe kon ik het niet weerstaan. Het is nou eenmaal een basic die overal bij staat! Na overal te hebben gezocht, stuitte ik op een leuk exemplaar. Helaas, er was er nog maar één. En inderdaad, SHIT, niet mijn maat maar een S! Never nooit niet dat ik een S heb, Deze zag er echter wat ruimer uit. Toch maar proberen. En ja hoor! Alsof de zon door een donker wolkendek brak en mij in een straal van licht zette. WAUW! GE-WEL-DIG! Het jasje is erg leuk maar dat etiketje van 1cm² maakt ‘em af! Die hang ik voortaan “per ongeluk” binnenstebuiten over mijn stoel.

Het zegt vast veel over mijn issues maar serieus… Lieve mode-industrie, Wilt u de dames-mode een boost geven? Label alles kleiner en de omzet zal enorm toenemen!



Jan

zondag 19 oktober 2014

Stom


Behalve het gezin en het sociale leven houden Jan en ik ons natuurlijk ook nog bezig met het verdienen van een inkomen. We werken allebei op een school en eigenlijk is dat stom. Ik zal het even uitleggen. Als je in het onderwijs werkt vindt je namelijk heel veel dingen stom. Ook al vind je sommige dingen best OK, je hoort de visie van de groep uit te dragen en dus een aanzienlijk aantal dingen stom te vinden. 

Ten eerste je management. Dat zijn allemaal  zakkenvullers die geen verstand hebben van onderwijs. De directeur spant de kroon. Die heeft nog nooit voor de klas gestaan. En dat kan dus niet!


Dan zijn daar nog leerlingen, ouders van leerlingen en de diverse hulpinstanties verstand hebbende van ODS en PSV-NOS en Antisociale Psychische Grootheidswaanzinachtige Dinges aandoeningen. Voor die laatste categorie moet je ook nog eens allerlei nascholingscursussen volgen, samen met vreselijke geitebreierachtige types. Je raadt het al. Hartstikke stom!

Verder hoor je een stevige hekel te hebben aan:
de Minister van Onderwijs ;
de Staatssecretaris;
de Onderwijsinspectie;
de Gemeente schuine streep het Rijk;
het grootste gedeelte van de Tweede Kamer. 

Daarnaast mag je ook nog zo je persoonlijke afkeren hebben. Ik noem de buren of Ajax. Heel soms houdt er nog wel iemand stiekem van de Koningin, maar daar kun je maar beter je mond over houden.

De grootste hekel heb je aan je collega's. Direct of indirect. Dichtbij of ver weg. Er is er feitelijk niet één die deugt. En hier is het opletten geblazen. Met Anneke praat je over Peter. Met Miek over Ryanne, die getrouwd is met Peter. Met Peter zelf deel je de afkeer van Gijs. Maar die stinkt dan ook uit zijn snavel dus dat is logisch. 
Als Gijs een metertje van je af wil blijven staan dan willen jullie nog wel eens een boompje opzetten over Arend. Jezus, wat een eikel is dat! Arend loopt de kantjes er vanaf. Trouwens dat doet de hele afdeling daar. Bij ons is dat beter, oh nee, wij hebben natuurlijk Jan. En Jan is in zijn hoofd meer met vliegvissen bezig dan met Onderwijs. Oh, pas op, daar komt hij net aan. Kan ik hem gelijk even vertellen hoe stom collega Pieter zich net gedroeg. Onze afkeer van Pieter delen we en dat schept een warme band. Jan en ik zijn echte matties!!

Het erge is, het management doet er gewoon aan mee.
En zo is de 'via via' beoordeling dus ontstaan. Men pikt uit de wandelgangen wat op en praat eens met een sectiehoofd en collega. Als laatste natuurlijk pas met de betrokkene. Tijdens de beoordeling worden er nog wat coachingstermen uit nascholing in gegooid, en voilà, je hebt een beoordeling. Ik heb het zien gebeuren. Echt oerstom!


Eddy 

maandag 13 oktober 2014

Over shapewear en andere trucage


Eddy is pas vijftig geworden. Ze ziet er elke dag top uit. Je zult haar zelden ongeföhnd aantreffen en haar make-up zit altijd onberispelijk. Is al die opsmuk wel nodig? We zijn nu op een leeftijd gekomen waarop we wat minder onzeker moeten zijn. Tenminste, dat hebben we besloten.

In dit kader heb ik gisteren, zonder make-up op, de kliko aan de straat gezet. Het was wel donker maar alles begint met een eerste stap, toch?!


Vorige week ging ik koffie drinken bij Eddy. Ik schrok me wild! Misschien gaan we ook te ver. Eddy was zo oranje als een sinaasappel. Nou zit ze altijd wel stevig in de foundation maar er zijn grenzen. “Schat, volgens mij is de verlichting in je badkamer niet goed hoor...”, opperde ik voorzichtig.  Gelukkig nam ze deze waarheid van haar zusje aan. We hebben toen snel de juiste kleur laten aanmeten bij de ICI Paris. Professionele hulp is de beste optie als je door de bruinsels de juiste beits niet meer ziet. 


Zelf was ik juist wat aan de bleke kant, en ook behoorlijk misselijk. Ik voelde me helemaal geweldig in mijn nieuwe jurk maar die corrigerende onderbroek zat me toch strak! Je moet wat overhebben voor een platte buik. Dat was nog niet alles. Daar waar Eddy is gezegend met een royale boezem, een dirndl zou haar zelfs niet misstaan, moet ik me behelpen met een b-cupje. Maar, HAVE NO FEAR! Ook daar is wat op bedacht. De Maximizer BH! Wat een uitvinding! Voor 20 euro heb je er maar liefst twee cupmaten bij. Zo snel is geen enkele chirurg. De eerste keer dat ik er één paste, kreeg ik spontaan hoogtevrees toen ik naar beneden keek. Wat een decolleté!


Dit alles is een enorm succes en werkt geweldig. Let wel, IK HEB AL EEN RELATIE. Alleen dan kun je deze trucage op veilige wijze toepassen. Als single lady loop je namelijk het enorme risico je woest aantrekkelijke zaterdagavond-date de schrik van zijn leven te bezorgen. Want…zodra je uit de kleren gaat, blijven de verhoudingen weliswaar hetzelfde, maar dan precies omgekeerd. Breed van onderen en smal van boven! Surprise effect verzekerd! Dat dan weer wel.


Mocht je dit met je enorme charmes weten te compenseren en pas op zondagochtend huiswaarts gaan, laat je je nieuwste scharrel, flabbergasted en met een sinaasappel-oranje hoofdkussen achter. Waar was toch die rondborstige gebruinde dame gebleven die hij mee naar huis had genomen?


Wees gewaarschuwd...


Liefs, Jan

zondag 12 oktober 2014

In den beginne


Al jaren hebben we het erover. We zouden eens moeten gaan schrijven, jij en ik. Vandaag is het zover. Mijn zus Eddy en ik schrijven onze eerste column. We schrijven zo’n beetje om en om en in onze eigen stijl. Waar het over gaat? Over onszelf, de kinderen, werk, vrienden, relaties, wereld- en dorpsculturen en hoe we te midden van dit alles de dag doorkomen. En dan het liefst ook nog een beetje charmant. Vol in de make-up en op hakken, zo hoog als de dag in de week dit toelaat. Het oog wil immers ook wat!

Het leven is hilarisch, als je er zelf de lol van in kunt zien. Er is al zoveel ellende, dus van elke dag een feest proberen te maken, kan maar beter zo snel mogelijk je levensmotto worden. Spread the word!

Vandaar de titel. We nemen alles wat wij tuttig vinden, en vooral onszelf, op de hak. We laten ons inspireren door de drama van alledag voorzien van een flinke dosis zelfspot en cynisme. Onze verhalen zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen die hier en daar worden aangepast en aangedikt. Als uiteindelijk geen hond dit leest, hebben we in ieder geval zelf een hoop lol!


Liefs, Jan