Brugstress

Ook dit jaar heb ik weer een brugpieper in mijn gezin. Ze gaat zwaar gebukt onder het gewicht van haar Eastpack (€85,=). Dacht ik nog dat ik de grootste maat moest nemen omdat er op een gegeven moment een laptop in zou moeten passen. Nou, als ik voor die extra computer de aanvullende hypotheek rond ga maken, moet ik er even aan denken de nóg een grotere maat Eastpack gelijk mee te financieren.

Als de weg van school naar huis zonder kleerscheuren is afgelegd, mag ze thuis op mijn laptop bekijken wat het huiswerk is. Dat wordt ook wel op school opgegeven, maarrrr 'De elektronische Leer Omgeving is leidend, ouders! Wij raden u aan, dit dagelijks te controleren!' 'Het is vooral een kwestie van goed plannen!' Ik pak de agenda erbij en zie dat het op papier nog wel meevalt. De computer echter, laat een caseload zien waarvan je spontaan een burn-out zou krijgen.

Voor deze week moeten er een grafiek en een tabel worden ingeleverd, waarin de groei van de bruine boon is vastgelegd. Naar de Bruna voor grafiek-papier. Hebben ze niet. Hema: ook niet. Bestellen via internet. De boon groeit voort: 'maak plaats, maak plaats, maak plaats!' Verder moet er voor Biologie een proefwerk worden geleerd over 20 pagina's gortdroge theorie. De methode is in oud Nederlandsch met termen als: wat is de definitie van levenloos, hoe geschiedt de groeicyclus van de groene erwt (ha, weer eens een andere peulvrucht in the spotlights) en de zogenaamde secundaire geslachtskenmerken. Gelardeerd met tekeningen van naakte vrouwen in allerlei ontwikkelingsstadia én kikkervisjes.

Dan moet er voor geschiedenis een kijkdoos worden ingeleverd. Met een groepje. Vroeger haatte ik het al: een opdracht met een groepje. Mijn dochter heeft de schoenendoos al geleverd, de Märklin boompjes van de modeltrein gezocht en gevonden, en 3 varkentjes uit de AH 'Toystory' serie grijs geverfd. Dit alles voor een, hoe oud zijn ze, kekke kijkdoos met het geinige thema ' Jagers-Verzamelaars'. De rest van het groepje heeft nog niks want ze konden niet. Wij dus ook maar de plaatjes gezocht, de doos geverfd en lego-poppetjes geritseld. Assemblage bij mij thuis, twee kunnen niet, en de andere twee zuchten dat ze niet met wonderlijm om kunnen gaan en dat ze nooit meer tijd hebben om buiten te spelen.

De laptop inmiddels, toont een stapel email van docenten met: een woordenlijst, een stappenplan en een studiemeter... Zelf even afdrukken graag! Dan nog een inlogcode, voor de instaptoets voor rekenen, (deadline donderdag), de melding dat je voor de musical volledig in het wit met zilverkleur moet verschijnen en of je je wilt opgeven voor twee verrijkingsklassen. Voor scheikundige proeven en voor zang- theater of dansles. Daarnaast zijn er nog niet genoeg mensen voor een waardige afvaardiging voor het schoolhockeytoernooi, schoolvoetbal: idem. Donderdag is er een SO, 4 pagina's Franse woordjes, en de opdracht om 20 foto's te maken en te printen voor het vak tekenen.

Voor donderdag moet het boek voor Nederlands uitgelezen worden, plus een uittreksel, mag wel van internet, uitgeprint in snelhechter meenemen. (Weer naar Bruna...) Vrijdag alleen wat maakwerk. Intussen zijn we nog bezig met de bonen en oh ja, dat boek voor Nederlands.   
 
Werkdruk...zijn het niet de mensen in het onderwijs die daar altijd over klagen? Kinderen die koud 7 weken op de middelbare school zitten, en overwegen te stoppen met sporten omdat ze geen tijd hebben. Die het eenvoudig te druk hebben om te plannen want het is dweilen met de kraan open. Die stressen over 18 pagina's printwerk terwijl de toner op is... op je twaalfde?

Heren en dames docenten, wat gij niet wilt wat u geschiedt... Kopieermachine? Even afstemmen over de opdrachten en proefwerken? Ik zie heus dat ze zich op alle fronten intellectueel ontwikkelt. Maar mijn dochter moet ook nog iets met die secundaire geslachtskenmerken...verliefd gaan worden, keten, giebelen, zich gaan afzetten tegen mij en zo. Wat ze vooral nodig heeft...is pubertijd.    

Eddy

De komkommerkrokodil

Je zou denken dat, anno nu, de meeste moeders werken. Vrouwen zijn immers gelijk aan mannen. Toch staan op het schoolplein vooral moeders. Ook ik, nou ja, regelmatig dan toch. Ik werk veel en dus ben ik er niet altijd om mijn kinderen uit school te halen. De buitenschoolse opvang is een geweldige uitvinding en mijn kinderen gaan er met plezier naartoe.

Op woensdag werk ik niet. Dan breng en haal ik mijn schatjes zelf. Erg fijn want dan zie ik hun klasgenootjes en kan ik de juf aanschieten met vragen. Het leek me ook een geschikte gelegenheid andere moeders te leren kennen. Daar had ik me zelfs op verheugd! Vroeger waren de beste vriendinnen van mijn moeder ook moeders van mijn vriendinnetjes.

Helaas, niets blijkt minder waar… Ik word gediscrimineerd! Als je twee of drie dagen werkt, tot daaraan toe. Maar vier dagen? Dat is echt not done! Daarbij loop ik meestal op idioot hoge hakken en draag altijd make-up. Dit blijkt niet het juiste mama-uniform. Als je voor je kinderen zorgt dan moet je er ‘makkelijk’ bij lopen. Liefst in een huispak à la Roy Donders, en anders in een jeans met veel stretch en een ruime trui. Uiteraard mag deze van fleece gemaakt zijn! Op hoge hakken is het immers lastig appeltaarten bakken en vingerverven.

Als je kind jarig is komt de echte strijd boven. Elk jaar weer komen de kinderen met een brief van school waarin wordt gevraagd je kroost gezonde snacks mee te geven. Geen probleem! Ik ben vóór! Kinderen moeten gezond eten en vooral niet high van de suiker, door het schoolgebouw stuiteren. Verjaardagen zijn daar, wat mij betreft, een uitzondering op. Dan mag er wat lekkers gesnaaid worden, toch?! Gelukkig zie ik dan ook regelmatig restanten van zoete traktaties terug in de schooltassen.

Maar het clubje über-moeders denkt daar duidelijk anders over. Al jaren krijg ik afkeurende blikken als ik met zakjes snoep of waterijsjes aan kom zetten. Zelf maken ze hele sculpturen van verantwoorde snacks. Hoe groter, hoe beter. Misschien dat dit Brabanders in het bloed zit. Ze zijn hier namelijk ook dol op het bouwen van carnavalswagens. Ik denk dat dit in dezelfde categorie valt. 

Favoriet is de komkommerkrokodil. Tot mijn verbazing wordt dit woord niet eens gecorrigeerd door de spellingcontrole. Hij bestaat ECHT!

Gelukkig kijken mijn kinderen met een vies gezicht naar al deze groenten. ‘Mam, dat is toch geen traktatie?! Dat is groente! Ik mag toch wel chocolade muffins trakteren als ik jarig ben, hè?’ En of dat mag! Eddy en ik zijn door schade en schande wijs geworden. Bij het elite clubje mama’s zullen we nooit horen. We kunnen wel zorgen dat we wat meer in de gratie vallen bij de vriendjes en vriendinnetjes in de klas, zodat onze kinders overal uitgenodigd blijven worden. Want, zo werkt dat!

Dus bakken we zelf chocolade muffins. Tenminste, zo doen we het lijken… We kopen de muffins bij de lokale super, doen ze in een flinke tupperware bak met een theedoek eroverheen en op het deksel prijkt een papiertje met de woorden ‘pas op, warm!’. 

Als dat geen ultiem moedermanagement is!

Jan

Genieten!

Even lekker genieten. Afgelopen week was het herfstvakantie. Erg gezellig maar nu even tijd voor elkaar, zonder de kinderen.

Voordat ik Teun kende, was ik nog nooit naar een chic restaurant geweest. Met mijn ex ging ik vooral naar kroegen en brasserieën. Misschien waren we hier blijven hangen uit gewoonte vanuit onze studententijd. Net afgestudeerd zijnde, hadden we ook niet zo veel geld. Deze kroegjes zijn nog steeds erg gezellig en ideaal als je niet zoveel tijd hebt of als je daarna nog naar de film wilt.

Zo'n chic restaurant was wel even wennen. Tenminste voor mij wel, Ik voelde me in het begin nogal 'out of place'. Wat een luxe! Obers die meteen zien als je glas leeg is en naar je tafel komen. Dat is weer eens wat anders dan door de kroeg blèren dat je nog een biertje wilt.

D'n Ouwe Struys in Breda was het eerste restaurant waar we naartoe gingen en we inmiddels regelmatig zijn geweest.

Bij binnenkomst werden we weer hartelijk ontvangen. De eigenaren zijn ook gastheer en gastvrouw en ze doen hun best zich jou te herinneren. Daardoor voel je je gewaardeerd.
Dit restaurant heeft maar 14 tafels waardoor een knusse sfeer ontstaat. Het grootste verschil met 'gewonere restaurants' is, behalve de rekening, vooral de smaak. Elke hap is een feest voor je smaakpapillen. Het is een echte traktatie jezelf die ervaring te gunnen.

Voor ons is het een avondvullend programma waarbij we de tijd nemen voor een voor- hoofd- en nagerecht. Vaak nemen we er een wijnarrangement bij. Of in mijn geval, een nipjes arrangement. Halve glazen zijn meer dan genoeg voor mij! Het is ook niet de juiste setting om beschonken op de tafel te staan dansen. Voor de zekerheid houd ik het dus maar bij iets minder alcohol.

Op zo'n avond zijn wij vaak de laatst overblijvende gasten. We vinden het heerlijk om bij te kletsen en raken gelukkig nooit uitgepraat.

Teun heeft een levensvisie waarbij hij uitgaat van het volgende: Als het kan, moet je het doen. We werken de hele week hard dus als ik vrij ben wil ik zoveel mogelijk leuke dingen doen en genieten.

Hij heeft hartstikke gelijk. Proost!

Jan

Inburgering les 1

Wat hier in ons dorp wordt gesproken en geschreven is het Algemeen Beschaafd Brabants. De spelling van het ABB is op zich niet strenger of ingewikkelder dan wat mensen in Den Haag of Amsterdam spreken. Er zijn echter wel wat meer regels van uitzondering te kennen. We zitten hier niet in de rimboe maar in Brabant.  Er hoeft hier dus ook geen extra subsidiegeld voor een waterput naar toe. Ook hoeven we niet geschoold, bekeerd of geïndustrialiseerd te worden. Maar, vergeleken met de Randstad en het Gooi wordt hier toch wel een soort van retrotaal gesproken. Een taal die je niet zomaar begrijpt. Zo kan het gebeuren dat iemand wordt aangeduid met, hou je vast, CisvanMarievanMattievanZusvanChrist. Ik ga deze even stap voor stap toelichten. Kijk, het gaat hier om ene Cis. Hij is familie van vele mensen, maar zijn moeder is nu even belangrijk, die heet Marie. In Brabant heten vele vrouwen Marie, of Maria, of daar een afgeleide van want men is hier over het algemeen katholiek. En katholieke vrouwen houden veel van Maria. Omdat de helft van het dorp zo heet wil je graag de juiste Maria benoemen door de rest van de familie erbij te vermelden. Zo weet je zeker dat je de goeie hebt. Daarnaast kun je met zekerheid zeggen dat iemand genaamd Mattie iets te maken heeft met het verwekken van een Marie. Marie zelf is weer een dochter van Zus. Gekke naam trouwens, Zus.  Zus is die Zus met een te lange voornaam om snel te kunnen aanroepen als je met een hete pan in je handen staat en de deurbel gaat. Kortom, als je voor het overzicht de gezichten er niet bij had, zou je er knap zenuwachtig van worden. Dit is nog maar de geschreven taal. De gesproken taal is nog ingewikkelder! Zo hebben we Spa en Sma. Dat zijn je ouders. En de afkorting van ons Ma en ons Pa. Zullie Ma en Zullie Pa, dat zijn je schoonouders. Smat, zie vorige alinea, is Mattie again, Smiley, is zijn kleindochter, genoemd naar mama's favoriete zangeres, Miley Cyrus.  Dan hebben we Zanneke, oftewel dochter Anneke van je zoon, Zarie (lees Arie).  Iris ook wel bekend als Siris. Hoewel we meestal gewoon Iris zeggen want dat is een Gooise trut met 'streke' oftewel kapsones.   Nog hilarischer wordt het voor Jan en mij als we de Friese namentrend hier corrigeren met deze regel. Sjelle, Sfemke, en Snienke, het is hier doodnormaal.   Mijn jongste zoon Nietzel en mijn dochter Nel willen weg uit Brabant, Snappen jullie het? Eddy

Blog Op Aanvraag

Al jaren zit ik te hopen op schrijvers, columnisten en cabaretiers die onderwerpen genadeloos aan de kaak stellen. Meestal gebeurt dat helaas niet. Dit is één van de redenen waarom we zelf zijn gaan  schrijven. Heb je een issue en wil je het neergesabeld zien, of wil je iets positiefs uitlichten? Jan en ik willen het voor je bespreken in onze Blog.

Mail ons: janeddy2014@gmail.com, en we nemen contact met je op. Enne...uiteraard word je als inspirator vermeld van deze BOA..als je dat wilt.

Jan en Eddy

De psychologie van het matenlabel

Het beste kun je gaan shoppen in Duitsland. Gezien ze daar ruimer in de maten zitten, heb je er steevast een maat kleiner dan hier. Hoera!

Hoera? Hoera? Als je je dat afvraagt ben je of a. een vent of b. über-slank! De meeste vrouwen die ik ken worden euforisch als ze een maatje kleiner aan kunnen trekken. Het voelt hetzelfde als op een weegschaal staan die minder aangeeft dan de keer ervoor. Driewerf hoera dus!

Dit is DE reden dat ik het liefst winkel bij Steps. Behalve dat het echt mijn stijl is, vallen hun maten meestal ruim uit. Ik heb inmiddels een aantal broeken in de kast die een maat kleiner zijn dan ik meestal heb. En ja, daar word ik blij van!

Laatst past ik een trendy nep-leren jasje bij één van mijn favoriete hippe zaakjes. Ja, mooi XL dus! Die hoef ik niet! De verkoopster reageerde zwaar verbaasd. ‘Mevrouw, neemt u dit jasje nou niet vanwege de maat?!’ ‘Dat klopt ja! Het staat geweldig, maar serieus… XL?! Definitely een no-go’, bevestigde ik. ‘Dus’, vervolgde de verkoopster, ‘als ik het label eruit knip, koopt u het wel?’ ‘Tja, een beetje jammer dat ik het nou weet, maar inderdaad ja!’ Je moet er toch niet aan denken dat je, even niet oplettend, je jasje met het XL-label in zicht neerlegt? Werkelijk, ik zou door de grond gaan! De verkoopster vroeg me of meer vrouwen zo denken. Zoals je al merkt had zij duidelijk maat 36 of zo. Onwetend slank dus! Nou, mijn vriendinnen en zus Eddy wel dus vast nog veel meer. Ik weet zeker dat als er een M in staat, die XL een stuk beter verkoopt! De verkoopster ging meteen met een schaar aan de slag en verwijderde alle maten. Vervolgens schreef ze twee maten kleiner op het prijskaartje. Het zal mij benieuwen!

Afgelopen zomer was ik op zoek naar DE Nederlandse must-have, het spijkerjasje! Hoewel verboden door menig mode-goeroe kon ik het niet weerstaan. Het is nou eenmaal een basic die overal bij staat! Na overal te hebben gezocht, stuitte ik op een leuk exemplaar. Helaas, er was er nog maar één. En inderdaad, SHIT, niet mijn maat maar een S! Never nooit niet dat ik een S heb, Deze zag er echter wat ruimer uit. Toch maar proberen. En ja hoor! Alsof de zon door een donker wolkendek brak en mij in een straal van licht zette. WAUW! GE-WEL-DIG! Het jasje is erg leuk maar dat etiketje van 1cm² maakt ‘em af! Die hang ik voortaan “per ongeluk” binnenstebuiten over mijn stoel.

Het zegt vast veel over mijn issues maar serieus… Lieve mode-industrie, Wilt u de dames-mode een boost geven? Label alles kleiner en de omzet zal enorm toenemen!

Jan

Stom

Behalve het gezin en het sociale leven houden Jan en ik ons natuurlijk ook nog bezig met het verdienen van een inkomen. We werken allebei op een school en eigenlijk is dat stom. Ik zal het even uitleggen. Als je in het onderwijs werkt vindt je namelijk heel veel dingen stom. Ook al vind je sommige dingen best OK, je hoort de visie van de groep uit te dragen en dus een aanzienlijk aantal dingen stom te vinden.  Ten eerste je management. Dat zijn allemaal  zakkenvullers die geen verstand hebben van onderwijs. De directeur spant de kroon. Die heeft nog nooit voor de klas gestaan. En dat kan dus niet! Dan zijn daar nog leerlingen, ouders van leerlingen en de diverse hulpinstanties verstand hebbende van ODS en PSV-NOS en Antisociale Psychische Grootheidswaanzinachtige Dinges aandoeningen. Voor die laatste categorie moet je ook nog eens allerlei nascholingscursussen volgen, samen met vreselijke geitebreierachtige types. Je raadt het al. Hartstikke stom! Verder hoor je een stevige hekel te hebben aan: de Minister van Onderwijs ; de Staatssecretaris; de Onderwijsinspectie; de Gemeente schuine streep het Rijk; het grootste gedeelte van de Tweede Kamer.  Daarnaast mag je ook nog zo je persoonlijke afkeren hebben. Ik noem de buren of Ajax. Heel soms houdt er nog wel iemand stiekem van de Koningin, maar daar kun je maar beter je mond over houden. De grootste hekel heb je aan je collega's. Direct of indirect. Dichtbij of ver weg. Er is er feitelijk niet één die deugt. En hier is het opletten geblazen. Met Anneke praat je over Peter. Met Miek over Ryanne, die getrouwd is met Peter. Met Peter zelf deel je de afkeer van Gijs. Maar die stinkt dan ook uit zijn snavel dus dat is logisch.  Als Gijs een metertje van je af wil blijven staan dan willen jullie nog wel eens een boompje opzetten over Arend. Jezus, wat een eikel is dat! Arend loopt de kantjes er vanaf. Trouwens dat doet de hele afdeling daar. Bij ons is dat beter, oh nee, wij hebben natuurlijk Jan. En Jan is in zijn hoofd meer met vliegvissen bezig dan met Onderwijs. Oh, pas op, daar komt hij net aan. Kan ik hem gelijk even vertellen hoe stom collega Pieter zich net gedroeg. Onze afkeer van Pieter delen we en dat schept een warme band. Jan en ik zijn echte matties!! Het erge is, het management doet er gewoon aan mee. En zo is de 'via via' beoordeling dus ontstaan. Men pikt uit de wandelgangen wat op en praat eens met een sectiehoofd en collega. Als laatste natuurlijk pas met de betrokkene. Tijdens de beoordeling worden er nog wat coachingstermen uit nascholing in gegooid, en voilà, je hebt een beoordeling. Ik heb het zien gebeuren. Echt oerstom! Eddy

Over shapewear en andere trucage

Eddy is pas vijftig geworden. Ze ziet er elke dag top uit. Je zult haar zelden ongeföhnd aantreffen en haar make-up zit altijd onberispelijk. Is al die opsmuk wel nodig? We zijn nu op een leeftijd gekomen waarop we wat minder onzeker moeten zijn. Tenminste, dat hebben we besloten.

In dit kader heb ik gisteren, zonder make-up op, de kliko aan de straat gezet. Het was wel donker maar alles begint met een eerste stap, toch?!

Vorige week ging ik koffie drinken bij Eddy. Ik schrok me wild! Misschien gaan we ook te ver. Eddy was zo oranje als een sinaasappel. Nou zit ze altijd wel stevig in de foundation maar er zijn grenzen. “Schat, volgens mij is de verlichting in je badkamer niet goed hoor...”, opperde ik voorzichtig.  Gelukkig nam ze deze waarheid van haar zusje aan. We hebben toen snel de juiste kleur laten aanmeten bij de ICI Paris. Professionele hulp is de beste optie als je door de bruinsels de juiste beits niet meer ziet. 

Zelf was ik juist wat aan de bleke kant, en ook behoorlijk misselijk. Ik voelde me helemaal geweldig in mijn nieuwe jurk maar die corrigerende onderbroek zat me toch strak! Je moet wat overhebben voor een platte buik. Dat was nog niet alles. Daar waar Eddy is gezegend met een royale boezem, een dirndl zou haar zelfs niet misstaan, moet ik me behelpen met een b-cupje. Maar, HAVE NO FEAR! Ook daar is wat op bedacht. De Maximizer BH! Wat een uitvinding! Voor 20 euro heb je er maar liefst twee cupmaten bij. Zo snel is geen enkele chirurg. De eerste keer dat ik er één paste, kreeg ik spontaan hoogtevrees toen ik naar beneden keek. Wat een decolleté!

Dit alles is een enorm succes en werkt geweldig. Let wel, IK HEB AL EEN RELATIE. Alleen dan kun je deze trucage op veilige wijze toepassen. Als single lady loop je namelijk het enorme risico je woest aantrekkelijke zaterdagavond-date de schrik van zijn leven te bezorgen. Want…zodra je uit de kleren gaat, blijven de verhoudingen weliswaar hetzelfde, maar dan precies omgekeerd. Breed van onderen en smal van boven! Surprise effect verzekerd! Dat dan weer wel.

Mocht je dit met je enorme charmes weten te compenseren en pas op zondagochtend huiswaarts gaan, laat je je nieuwste scharrel, flabbergasted en met een sinaasappel-oranje hoofdkussen achter. Waar was toch die rondborstige gebruinde dame gebleven die hij mee naar huis had genomen?

Wees gewaarschuwd...

Liefs, Jan

In den beginne

Al jaren hebben we het erover. We zouden eens moeten gaan schrijven, jij en ik. Vandaag is het zover. Mijn zus Eddy en ik schrijven onze eerste column. We schrijven zo’n beetje om en om en in onze eigen stijl. Waar het over gaat? Over onszelf, de kinderen, werk, vrienden, relaties, wereld- en dorpsculturen en hoe we te midden van dit alles de dag doorkomen. En dan het liefst ook nog een beetje charmant. Vol in de make-up en op hakken, zo hoog als de dag in de week dit toelaat. Het oog wil immers ook wat!

Het leven is hilarisch, als je er zelf de lol van in kunt zien. Er is al zoveel ellende, dus van elke dag een feest proberen te maken, kan maar beter zo snel mogelijk je levensmotto worden. Spread the word!

Vandaar de titel. We nemen alles wat wij tuttig vinden, en vooral onszelf, op de hak. We laten ons inspireren door de drama van alledag voorzien van een flinke dosis zelfspot en cynisme. Onze verhalen zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen die hier en daar worden aangepast en aangedikt. Als uiteindelijk geen hond dit leest, hebben we in ieder geval zelf een hoop lol!

Liefs, Jan