Ik had een waarachtig borstvoedingsdrama achter de rug met dochter Nelleke. Daar was zelfs een lactatiedeskundige aan te pas gekomen. Kloven, zalfjes, tepelhoedjes, en zelfs een melkmachine voor twee tieten tegelijk, hadden mijn kraamtijd en zwangerschapsverlof finaal verknald. Ik zat in een strak melkschema, liep voortdurend krom van de pijn vanwege dreigende borstontstekingen, en mijn dochter heeft wekenlang gebruld van de honger. Dom hert als ik was had ik me door de consultatiewitches laten wijsmaken dat ik 'niet mocht opgeven', en, 'dat het een kwestie van doorzetten' was. En op zich hadden ze gelijk. Maar oh wat was ik blij met Jan die op een gegeven moment zei: 'ik loop nu naar de keuken en ik ga een fles maken voor die kleine. Dat kind kijkt scheel van de honger, en ik ga haar eten geven. Kolf jij maar een end weg Clara, ze gaat gewoon aan de poedermelk. Nu!'
Afijn op een gegeven moment liep het allemaal gewoon, maar ik had me voorgenomen, dit geëmmer...nooit meer. Toen Nietzel werd geboren, en vlak daarna werd aangelegd, hoorde je een luid en duidelijk 'Klonk!'. Nietzel had de melkkraan te pakken, hapte, dronk en liet nooit meer los. Hij groeide als kool, bleef bijna permanent aangekoppeld en is nooit ook maar één micromilligram afgevallen.
Zo is het gebleven met Nietzel. Alles vindt en vond hij lekker. Een mollig wollig peutertje met zo'n lekker buikje. Met Nietzel geen onderhandelingen over een aantal happen, of 'als je nu niet eet geen toetje!'. Nietzel schraapt de pannen leeg, en vraagt nadat hij zijn bord heeft volgeladen: 'had er nog iemand spaghetti gewild? Hij eet alles in een rap tempo, met veel smaak, op.
Nou had ik al wat beginnende twijfel. Over zijn gewicht en ook over hoe dat dan kwam. Want het buikje begint cellulitis te vertonen. Ik grill tegenwoordig al alles. We eten met zijn allen rookvlees, kipfilet en volkorenpasta. Chocola is uit ons woordenboek verdwenen. De smaak van chips kan ik me vaag herinneren en wij zijn allemaal spelenderwijs al wat kilo's kwijt. Behalve Nietzel. Nietzel blijft ongewijzigd. Hij is echter wél de aanleiding van deze zelfkastijding. Maar...Nietzel ziet er nog steeds uit als kleine boeddha, met wangetjes om in te bijten. Het regime is inmiddels strenger, alle vormen van suiker zijn geschrapt. Stevia, Slimpie, koolhydraatvrije pasta, Becel ultralight en magere melk. Gadver. Je kan net zo goed niet eten.
Tot ik laatst even stond te kletsen met een moeder uit de buurt. Die me in geuren vertelt dat Nietzel zo lekker kan eten. 'Huh? Wanneer dan? 'Nou, als ze hier aan het voetballen zijn en ik ben aan het koken, dan komt Nietzel gezellig kletsen in de keuken. En hij proeft hij alles wat ik maak. Ik heb vaak nog wel een restje Quiche staan, of wat satésaus, bladerdeeghapjes, soep, en daar kan hij zo heerlijk van genieten. Die kutkinderen van mij lusten namelijk helemaal niks.' 'Wààààt? Bladerdeeg? 'Satésaus? Dat is drieduizend calorieën per gram! Bij een andere moeder blijkt Nietzel om 5 uur binnen te vallen om daar een lekker frikandelletje mee te pikken, of een bordje friet. Ondertussen windt hij de keukenprinsesjes om zijn vinger met verhalen over aangebrande aardappels (waar) en aangebrand vlees (ook waar).....
En zo is het dus gekomen, dat Nietzel 's ochtends wordt gewogen. En dat mijn verhouding met Nietzel én met sommige moeders hier in de buurt wat gespannen is. Als de groeicurve me te grillig wordt krijgt hij zijn T-shirt aan met daarop de tekst
'verboden te voederen'.
Eddy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten